Η σταδιακή ανάβαση δια μέσω του κεντρικού κλιμακοστασίου οδηγεί τον επισκέπτη στον ενιαίο χώρο με ‘μέτωπο’ τον Αμβρακικό κόλπο. Η ευθυγράμμιση και ενοποίηση των εσωτερικών και εξωτερικών επιφανειών ‘ανοίγει’ τη κατοικία προς την απεριόριστη θέα με κεντρικό πρωταγωνιστή τη θάλασσα και βορειοδυτικά τη πόλη της Αμφιλοχίας.

 Η ανεμπόδιστη και συνεχής οπτική σύνδεση με τον ορίζοντα αποτέλεσε τη σχεδιαστική αρχή των ανοιγμάτων στο κέλυφος του κτιρίου. Παράλληλα, η χρήση γυάλινων ορθογωνικών πλαισίων  δημιουργεί μια διαφάνεια που στόχο έχει να ΄ενώσει’ παρά να ‘διαχωρίσει’.

Ο εξωτερικός χώρος αναπτύσσεται γραμμικά ως επέκταση του εσωτερικού χώρου και το τοπίο αναπτύσσεται γραμμικά ως επέκταση του εξωτερικού χώρου. Η δημιουργία χωρικού βάθους αναπροσαρμόζει τις έννοιες εσωτερικό – εξωτερικό προσδίδοντας την αίσθηση πλωτού σκάφους συνεχώς εν κινήσει.

Ο κατακερματισμός της σαφήνειας των χωρικών ορίων και η ενσωμάτωση της κίνησης των στοιχείων της Φύσης, απαλλάσσει το κτισμένο χώρο από την αποσπασματική αντίληψη σημείων (γωνίες, τοπίο, θέα) ενώ η καθημερινή οικογενειακή δραστηριότητα ενσωματώνεται και εκτυλίσσεται παράλληλα με τις εναλλαγές του φυσικού τοπίου.

Αυτή η αέναη εναλλαγή του τοπίου, χρώματα, φως, σκιές, σχήματα, οδήγησε στη σχεδιαστική ενσωμάτωση του χώρου στο περιβάλλον και όχι στην αυστηρή δημιουργία ‘οπτικών κάδρων’ με σαφή το διαχωρισμό ιδιωτικού – δημόσιου χώρου.

Το τοπίο δεν προσεγγίζεται ως έκθεμα στα βλέμματα των επισκεπτών αλλά ο ίδιος ο δομημένος χώρος δρα ‘συμπληρωματικά’ και εκτίθεται δειλά σε αυτή τη συνεχή και εναλλασσόμενη κίνηση της θάλασσας και του ουρανού.

Υπό αυτό το πνεύμα, τα κύρια υλικά που χρησιμοποιήθηκαν  ξύλο (δρυς), γυαλί, μέταλλο, ακολούθησαν μια αυστηρή λογική ενσωματώνοντας τις έννοιες φως – σκιά (μαύρο – λευκό).